“Geen patiënt is hetzelfde. Dat ligt voor de hand, maar pas echt merkte ik dit toen ik als verpleegkundige eerstverantwoordelijk was voor de intensieve zorg aan een patiënt.

Ik kreeg te maken met een patiënt die een longtransplantatie had ondergaan en vaak in het ziekenhuis verbleef. Het ging steeds slechter met haar, ze kwam op de IC en naarmate de zorg intensiever werd, kregen wij een steeds beter contact. Wat ik toen vooral heb geleerd is dat je bij iedere patiënt altijd het brede plaatje in de gaten moet houden. Naast de aandoening heeft ieder een eigen achtergrond, een kenmerkende thuissituatie. Zo valt het me altijd weer op dat patiënten graag foto’s van thuis willen laten zien. Neem er de tijd voor, later zullen patiënten het je sneller vertellen als er wat aan de hand is.

Met eigen ogen wil ik zien dat mijn patiënt zo goed mogelijk verzorgd en comfortabel is. Ik wil dat ook hun gelaatsuitdrukking mij zegt dat zij zich gehoord voelen en dat ze snappen waar ik en mijn collega-zorgverleners mee bezig zijn en waarom.

Nu staan we vaak met computers aan het bed voor bijvoorbeeld een verpleegkundige screening. Dit moet je niet als een verplichting benaderen, omdat het protocol het nu eenmaal voorschrijft, maar als een mogelijkheid om in contact te treden met jouw patiënt. Het is meer dan even snel tussen de bedrijven door digitaal een lijstje afvinken.

Ik probeer altijd een persoonlijk gesprek aan te gaan. Ik observeer dan mijn patiënten en zie het als een kans om goed te weten te komen wat er in ze omgaat. Vanuit deze benadering kom je zoveel meer te weten. Het is even investeren maar het levert je uiteindelijk zoveel meer extra kennis op, zodat je sneller betere zorg aan je patiënten kunt leveren. Doeltreffend en veilig.

Ook zit ik in de divisiebrede Werkgroep Verpleegkundig Onderzoek. Als we een wijziging willen aanbrengen in een zorgprotocol, slaan we er eerst de internationale wetenschappelijke literatuur op na. Een nieuwe interventie passen wij niet toe op gevoel, het moet verantwoord zijn, ‘evidence based’.

Op onze afdeling hangt vlakbij het bed van iedere patiënt een wit bordje. Hierop staan naam, hoofdbehandelaar, zaalarts, verpleegkundige en een voorlopige ontslagdatum. Sommigen snappen het niet, zit de patiënt bij jullie op de schopstoel? Nee, integendeel. Naast de zorg die wij in het ziekenhuis leveren is dit een reminder om samen met patiënten alvast na te denken over de periode na hun verblijf in het ziekenhuis. Hoe zit het met familie, is er thuiszorg geregeld? We willen alvast voor erna, samen met de patiënt, de meest passende voorbereidingen kunnen treffen. De zorg voor patiënten loopt door, over de grenzen van het ziekenhuis heen, en eindigt niet bij de uitgang.”